De Kiersche Wijde, als je het niet weet waar het ligt rij je er steevast voorbij. Je moet bij Doosje rechtsaf. En Doosje is een gehucht onder de rook van Meppel. De natuurliefhebber kent het gebied maar al te goed, hieronder zie je waarom. Nu had ik helemaal niet het idee om te gaan lopen vandaag, de afgelopen twee dagen had ik immers al kilometers over de heide gestruind. Om vier uur 's nachts werd ik echter al wakker en ik kon niet meer in slaap vallen. Had mijn voorgevoel het in de gaten dat het een totaal verregende tweede paasdag zou worden? Daarom er maar uit en na een blik op de buienradar en wat broodjes op te hebben gegeten besloot ik een half uur richting het westen te rijden, daar zou het het het langste droog blijven. Weg van de heide, op naar de veenweiden.
Toen ik aankwam begon het in het oosten al wat licht te worden. De maan scheen nog net door de wolken heen
De plassen worden omzoomd door Elzenbroekbos. De Els is samen met de wilg één van de weinige inheemse bomen die goed tegen een hoge waterstand kunnen. Het is hier zo nat dat er vlonders zijn aangelegd.
Ik kom verschillende reeën tegen, er schijnen hier in de Wieden, volgens de nieuw aangelegde informatieborden, maar liefst 500 reeën voor te komen.
Om half zeven komt te zon op maar echt schijnen gaat hij voorlopig niet.
In de slootwal groeit de dagkoekoeksbloem.
De otter is hier uitgezet. Je ziet hem bijna nooit maar zijn kenmerkende glijbaan naar het water is een sterke aanwijzing.
Als ik de hoek om kom schrikken de grauwe ganzen en hun jongen net zo erg als ik. Snel kan ik nog een foto maken.
Het is een waar orkest bezig. Ik hoor de kenmerkende wekkergeluid van de snor veelvuldig en ook de rietzanger zingt zijn vrolijke lied.
Het valt nog niet mee om een rietzanger goed op de foto te krijgen.Beter kreeg ik hem niet.
Het is nog maar 11 graden en de vlinders zijn nog aan het slapen. Je moet mazzel hebben om ze te vinden, maar dan heb je wel de mogelijkheid om ze mooi op de foto te krijgen. Hier een geaderd witje.
Langs de sloten bloeit op verschillende plaatsen de dotterbloem met zijn donkergele kleur.
Close up van een bloeiende zegge soort.
Op een stuk trilveen is behalve de dotterbloem ook de moeraskartelblad en kleine valeriaan voor. Dit is een bijzonder waardevolle postzegel waar over een maand ook orchideeën groeien.
Moeraskartelblad is zeldzaam en staat op de rode lijst. Op trilvenen is het echter een vaste klant.
Albino Dotterbloem
Ik zie ernaast een dotterbloem zonder de buitenste blaadjes.
Waterdrieblad is behalve dat hij zeer zeldzaam is, ook zeldzaam mooi.
In boeketvorm
Kleine valeriaan. rustgevend.
Een paartje Canadese ganzen is aan het synchroon zwemmen met een paartje grauwe ganzen.
Een blauwborst ziet er niet alleen mooi uit, hij kan ook mooi zingen.
In de laatste week van april 2017 was het nu niet bepaald vakantieweer. Bijna iedere nacht dook de temperatuur onder nul en 's middags stortte menig hagel en sneeuwbui zich uit over onze hoofden. Tussen de buien door scheen heerlijk de zon en met een warme muts, twee jassen en bijgestelde verwachtingen, was het in Bad Bentheim prima vol te houden. Er was genoeg te ontdekken want, behalve de eeuwenoude bomen, zijn hier ook in grote aantallen bosplanten te zien die in Nederland maar weinig voorkomen. Het oerbos van Bad Bentheim wordt doorsneden door meanderende bosbeekjes. Op de oevers zijn vele sporen van wilde zwijnen, edelherten en reeën te zien. In dit bos mogen al heel lang dode bomen gewoon blijven staan. Het is een prachtig gezicht waarin oud zich mooi aftekend tegen het fris groene van de jonge bomen. Langs een pad is het net wat lichter en ontdek ik het maarts viooltje, die het het ook in april nog prima doet. Is de naam violet afgeleid van dit vioolt
De maand september 2016 begint op weergebied steeds meer bijzonder geworden. Ook vandaag tikte de thermometer in Drenthe weer bijna de tropische waarde van dertig graden Celsius aan. Dit heeft direct zijn weerslag op de natuur. De vinders en libellen vliegen nog volop. Ik had geluk en maakte precies een foto op het moment dat de heidelibel ging zitten. Nou ja, geluk. Ik was al minutenlang bezig om van alle kanten dit vrouwtje van de bruinrode heidelibel te bekijken en vast te leggen. Ze kwam na korte vluchten telkens weer terug naar haar favoriete tak. Met tegenlicht zie je mooie de aders in de vleugels . Op de grond zie ik een poepje van een das. Vol met pitten van de Amerikaanse vogelkers, Normaal graaft de das een mestputje waar hij keurig zijn behoefte in doet, maar soms kom je ze ook zo tegen. De das is een echte opportunist en eet wat hem voor de snuit komt. De bessen van de Amerikaanse vogelkers zijn niet alleen bij de das gewild. Er zitten verschillen
Het meest bijzondere weerverschijnsel is wat mij betreft absoluut een windhoos. Dit is dan helemaal te danken aan het feit dat op 14 juli 1975 een windhoos pal over ons huis trok. Ik was toen zeven jaar. Het was die dag, zoals zo vaak bij zware windhozen het geval is, broeierig warm. In het begin van de avond kwam er volgens mijn moeder opeens een heel rare geelgroene lucht uit het westen opzetten en de wolken gingen op een zeer vreemde manier door elkaar bewegen. Wat ik mij nog herinner is zeer veel lawaai en met het hele gezin in het halletje tussen twee muren in schuilen voor al het vensterglas wat door allerlei dakpannen van de buren kapot knalde. Mijn vader ging even kijken in onze (vrij grote boerderij-achtige) schuur en zei dat het hele dak tientallen centimeters op en neer ging. Na afloop naar buiten gegaan en door het dorp heen gelopen. Het was een enorme ravage met enorm veel afgewaaide dakpannen. Complete boerderijschuren gingen tegen de vlakte Naar la
Reacties
Een reactie posten
Benieuwd naar je reactie.