De Eemshaven en het kwelder bij Noordpolderzijl.

Lopen in de Eemshaven is thuiskomen. Als jochies van een jaar of 11 gingen we, soms een paar keer in de week, naar dit gebied. Op de fiets met een fietskar vol geladen met hout, spades en ander materiaal werkten, we wekenlang aan een ondergrondse hut op de rand van dit gebied. De hut vormde de uitvalsbases voor struuntochten door een onontgonnen gebied. Het industrieterrein was toen, een jaar of tien geleden, met zand opgespoten en wachtte op de industrie die maar niet wou komen. Het was dertig jaar lang een grote uitgestrektheid, waar vogels en planten het prima naar hun zin hadden.
Inmiddels is de prachtige natuur er, voor het grootste gedeelte, verdrongen door electriciteitscentrales, fabrieken, grote bulten vervuild puin en honderden windmolens. Gelukkig is  de herinnering gebleven en is het achter de dijk nog steeds genieten..


Achter de dijk waar in de jaren zeventig en tachtig het Spijkster strand lag ga ik als eerste een kijkje nemen. Ten westen van de Eemscentrale kwamen hier bij mooi weer honderden mensen zwemmen. Het zand is allemaal weggespoeld en op de dijk zie ik tientallen steenlopers foerageren. 

De steenloper broed langs de kusten van Scandinavië en zoekt zijn voedsel, in tegenstelling tot andere strandlopers, tussen de stenen. Een dijk met basaltblokken is voor een vogel niets anders dan een rotsachtige kust. 

Waar ik vroeger aan het veldrijden was staat het nu vol met scherpe duindoorn. Het is onbegaanbaar geworden maar vormt voor vele vogels een heerlijke maaltijd. Ik zie van alles vliegen maar kan door de grote doorns niet dichtbij komen. 
In de brede bermsloot, nabij het nieuwe Google terrein, zwemmen tientallen meerkoeten. Dit zijn  waarschijnlijk ook overwinteraars die uit het hoge noorden komen. Zo snel ik mijn hoofd boven de middendijk steek vliegen ze allemaal half op om honderd meter verderop weer neer te strijken.

Op de plek waar vroeger een motorcrossterrein lag, ligt nu een grote plas die wordt doorsneden en omgeven door (test?)dijkjes. Op de achtergrond de windmolens van de Emmapolder.

Aan de noordwestkant van de Eemshaven komen grote golven uit het noordwesten aangerold. Ook hier weer steenlopers die, vooral in de schelpenbanken die hier liggen, op zoek zijn naar voedsel. 

Bij de 'rommelhoek' zie ik, net als vorig jaar, een zwerm sneeuwgorzen.  

Bergeend zoekt voedsel tussen het hier gepote zeekraal.

Een steenloper komt op me af gelopen.

Goliath heet de molen die aan het begin van de Emmapolder staat.

Vlak bij Noordpolderzijl staat een eenzame boerderij in de klei. Dit is de omgeving waar zomaar de film 'Hollands Hoop' gesitueerd zou kunnen zijn.  Zou deze boerderij ook vol staan met wietplanten? :-)

Inmiddels ben ik aangekomen op het kwelder bij Noordpolderzijl. De ondergaande zon kleurt het modder paars.

Ik zwoeg door het klei richting het wad om een mooi plaatje te kunnen schieten waarbij de zo reflecteert op het modder. Mijn broek ziet er, door het opspattende modder,  inmiddels al niet meer uit.

De laatste meters loop ik, terwijl een harde windkracht zeven me omver probeert te blazen, als een volleerde koorddanser over de rijsdam.




Het kostte wat moeite maar goed, dan heb je ook wad.. 






De laatste stralen schijnen tegen de wolken en ik haast me terug, om voor het donker weer terug te zijn in spijk.



Reacties

  1. Weer fantastische fotoos. Heet die molen niet de Wilde Wieken?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Prachtige verhalen.
    Ik.kom uitE Enschede maar kom vaak in Groningen voor de fotografie.
    Lees je verslagen graag.

    Hennie Gunnink.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Benieuwd naar je reactie.

Populaire posts van deze blog

De oeroude bossen van Bad Bentheim en Samerrott.

Op een hete zomeravond in september rondom de Hoge Stoep

Windhoos van 14 juli 1975