Adder, specht en meer in het Bargerveen.

Het begint de laatste dagen opeens bij mij te kriebelen. Lentekriebels. Dat betekent dat ik bijna hunker naar de eerste vlinders en libellen maar voor dat het zover is, zijn er nog de ontwakende reptielen en amfibieën. Waar anders dan in het Bargerveen zal ik misschien wel mijn eerste blauw gekleurde heikikker van het jaar zien was mijn optimistische gedachtegang.
De rest van de familie ging voor het eerst naar Wildlands om te worden bekeken door de apen. Niets voor mij, al die opgesloten dieren. Geef mij maar het natuurlijke en onverwachte van het Bargerveen. De temperatuur is echter nog maar drie graden en een matige wind uit noordelijke richting maken het ronduit koud. Terwijl thuis en in de rest van Nederland de zon uitbundig schijnt, is hier bewolking uit Duitsland komen binnen drijven. In iedere verwachting zit een teleurstelling zeg ik vaak. "Schrijf de kikkers maar op je buik, Bart", zeg ik daarom tegen mezelf. Mijn doelen loslatend ben ik op pad gegaan. "No mind" zou Osho zeggen.

Terwijl ik in de verte steeds ik steeds het gelach van de groene specht hoorde, trommelde opeens vlak boven mijn  hoofd een grote bonte specht. Minutenlang ging ze flink te keer zonder zich wat aan te trekken van mijn bewonderende blik. 

Voor spechten is het hier goed vertoeven want aan dode bomen is hier geen gebrek. Doordat de waterspiegel ten behoeve van het behoud van het hoogveen is verhoogd, hebben vele bomen het loodje gelegd. Ware kunstwerken vormen de restanten. Uit de holte van deze boom vloog een winterkoninkje luidruchtig op

Kuifeenden zijn vaste gasten in dit waterrijk gebied. De overwinteraars gaan echter straks weer naar het noorden en hun plek wordt ingenomen door eenden vanuit zuidelijker gelegen landen die hier komen broeden. 

Met hun mooie kuifje en felle ogen zijn de mannetjes echte blikvangers. Ze houden van de wat diepere plassen.  

Het hoogveen is hier voor het grootste gedeelte afgegraven. Tussen de plassen in zijn echter nog vele steilranden te zien. Op deze vochtige  turfranden groeit veel mos en korstmos.  

Er stonden hier ooit vele veenhuisjes. Soms stuit je onverwachts op de retsanten hoervan. Ze worden langzamerhand opgenomen in de natuur. Deze verhoging vormt een mooie plek voor de vos om een welriekend poepje op te leggen..

Een huisje staat nog altijd fier overeind. Doordat er een leemdijkje is doorgebroken staat het nu helemaal in het water. 

Schoonebeker heideschapen worden ingezet om het gras een beetje in te perken, Als ze het loodje leggen, ruimt de natuur ze op. Een schedel en wat beenbotten is alles wat nog rest.

Niet alleen schapen doen hun best, er lopen een een paar prachtige geiten te grazen.

Het Bargerveen ligt precies op de grens met Duitsland, een oude grenspaal geeft dit aan. Maar de aanwezigheid van vele jachthutten en nog recentelijk afgegraven veen maakt direct duidelijk dat de Duitsers toch vaak anders tegen natuur aankijken dan wij Nederlanders..

Hoewel het voorjaar aanstaande is zijn de herfstkleuren van de braam nog zichtbaar. De zon is inmiddels doorgebroken en alles ziet er direct fleuriger uit. 

De wilgenkatjes aan de rand van het gebied trekken bijen aan. De imker heeft zijn bijenkasten er alweer staan.  

In de loop van de middag is de temperatuur opgelopen tot zeven graden en hoewel ik er nog niet op had gerekend, spreek ik mensen die net een adder hadden ontdekt. Het viel niet mee om dit kleine mannetje weer terug te vinden.
Het voorjaar is begonnen!

Hoe snel het leven straks op gang komt, kan je zien in de blog van twee jaar geleden uit april: http://bartjestruun.blogspot.nl/2014/04/een-zwemmende-adder-en-meer.html