Een hele vroege zonsopkomst met mist op het Dwingelderveld.

De beste remedie tegen slapeloosheid is wakker worden. Op het moment dat de eerste merel begint te zingen, besluit ik dat het een mooi moment is om er uit te gaan. Oeps; het is nog maar 4.15 zie ik. Enfin, ik weet hoe zo'n zaligheid het straks is, om  heerlijk rond te struinen door de heide als er een mistdeken over het land ligt. En dat er mist zou zijn wist ik omdat het de avond eerder onbewolkt was, de wind was weggevallen en de temperatuur flink was gezakt. Das logisch.

Mijn plan om naar de Reest te gaan zette ik maar even in de koelkast. In het oosten was namelijk om kwart voor vijf al een mooie rode gloed te zien. Daarom naar mijn favoriete spot dichtbij huis gereden. De Boerenveensche plassen.
 Wat een serene rust hangt hier.

Ik stap in de auto naar mijn volgende stop. Het Holtveen in het Dwingelderveld. 

Grondmist hangt inderdaad in de lage delen.

De kraaien waren ook weer present en gunnen me geen blik waardig. 

Wat is het toch een fotogenieke plek met de bomen op de oever. .   

Ik zie nog maar eens een heideringelrups. Deze keer helemaal onder de dauwdruppels.

Parels aan een draadje, die moeten natuurlijk bewaakt worden. 

 Als straks de libellen gaan vliegen, is het etenstijd voor de razendsnelle en wendbare boomvalk.Ook een kleine zangvogel vinden ze lekker.  

Het Noordenveld was nog maar een paar jaar geleden een landbouwenclave midden in het Dwingelderveld. Het is nu grotendeels afgegraven. De koeien in de verte zorgen ervoor dat het gras een beetje in toom wordt gehouden. 

De mist lost nu snel op en middelbare bewolking komt binnenschuiven. 
Het dopheide vormt een mooie contrast met de blauwe lucht en wolken. 

Op de afgegraven zandgrond groeit op sommige plekken het zeldzame grondsster massaal..

Wat een plaatje. 

Er lepelen drie lepelaars. Me half sluipend verbergend achter het pitrus,
loop ik naderbij om deze schuwe vogels op de plaat te krijgen. 

Het zonnedauw bloeit in deze tijd van het jaar.

De asfaltweg is eruit gehaald en het zandpad is nu het domein van een kudde koeien die nieuwsgierig dichterbij komen. 

Wat niet is te beschrijven of met een camera is vast te leggen zijn de geluiden, het gevoel en de geuren. Voor de geuren en het gevoel zal je toch echt zelf jezelf vroeg uit je nest moeten schoppen. Voor de geluiden heb ik de filmpjes achter elkaar gezet. De microfoon in mijn camera is verrassend goed. Zo goed dat mijn ademhaling en het motortje van de camera de sfeer wat verstoren. Excuses, een leermomentje. De Wielewaal is ook heel even te horen. Zet de luidsprekers maar aan.

Niet geheel toevallig was ik hier de afgelopen week nog een paar keer overdag en 's avonds. Dat was weer een heel andere ervaring:

 http://bartjestruun.blogspot.nl/2016/06/zomer-in-het-dwingelderveld.html