Een Motte, het Loodiep, judasoor en de eikenbloedzwam.
Link ophalen
Facebook
Twitter
Pinterest
E-mail
Andere apps
-
Waar menigeen klaagt over het Nederlandse klimaat, vind ik het heerlijk om hier te mogen wonen. Waar we gisteren de hele dag tegen een grijze muur aankeken zou het, na de de regen en wind van vannacht, weer op gaan klaren. Mijn, bijna negen jaar oude persoonlijke wekker, springt bovenop me met de mededeling dat het onbewolkt is en dat het vast een moois zonsopkomst wordt en ik eruit moet. OK dan..
Het was alweer wat jaren geleden dat ik bij de Klinkenberg was. Deze zogenaamde Motte staat midden in de, door elzensingels en houtwallen afgescheiden natte hooilanden. Sinds een paar jaar kronkelt het smalle loodiep weer door het beekdal. Hier liggen honderden hectaren nieuwe natuur klaar, om heerlijk door heen te struinen.
Het is onbewolkt als ik aankom bij de Klinkenberg. Een klein bultje in het beekdal. Ooit stond hier een motte, een steile heuvel met een verdediging bouwwerk er bovenop met slotgracht er omheen. Zie hier een plaatje zoals het eruit zou kunnen hebben gezien.
Rond kwart voor negen komt de zon boven de toppen van de wolken uit.
Typisch beeld van deze omgeving.
Elzenproppen met tegenlicht.
Tientallen sijsjes doen zich te doen aan de zaden van de els. Ze zijn vooral goed te herkennen aan hun gevorkte staart.
Vijftien jaar geleden was dit nog landbouwgebied. Nu liggen op verschillende plekken poelen en mogen de beekjes weer kronkelen.
Door de vernatting gaan de meeste berken en eiken dood. Voor paddenstoelen is dit een zegen. Hierbij de onderkant van de echte judasoor. Met tegenlicht is dit een echte beauty. Volgens een bekend boek had Judas zich na zijn verraad opgehangen aan een vlier. Laat de vlier nu net de boom zijn waar het vaakst de judasoor op groeit..
De hele stam zit eronder. Hierbij wat verse druppels en een volwassen exemplaar van boven.
In de verte komt, samen met vele groepen ganzen, een eerste buitje langs getrokken.
Behalve twee vogelaars, honderden vogels en één vreemde vogel is het hier uitgestorven.
In een bosje ligt een ven waar zowaar nog een laatste vliesje ijs aanwezig is. Een dubbel gespiegeld plaatje.
Er komen nu meerder buitjes langs trekken als ik weer op de Klinkenberg ben.
De eeuwenoude eiken verliezen soms een dikke tak verschillende soorten korstmossen nemen er bezit van.
In de laatste week van april 2017 was het nu niet bepaald vakantieweer. Bijna iedere nacht dook de temperatuur onder nul en 's middags stortte menig hagel en sneeuwbui zich uit over onze hoofden. Tussen de buien door scheen heerlijk de zon en met een warme muts, twee jassen en bijgestelde verwachtingen, was het in Bad Bentheim prima vol te houden. Er was genoeg te ontdekken want, behalve de eeuwenoude bomen, zijn hier ook in grote aantallen bosplanten te zien die in Nederland maar weinig voorkomen. Het oerbos van Bad Bentheim wordt doorsneden door meanderende bosbeekjes. Op de oevers zijn vele sporen van wilde zwijnen, edelherten en reeën te zien. In dit bos mogen al heel lang dode bomen gewoon blijven staan. Het is een prachtig gezicht waarin oud zich mooi aftekend tegen het fris groene van de jonge bomen. Langs een pad is het net wat lichter en ontdek ik het maarts viooltje, die het het ook in april nog prima doet. Is de naam violet afgeleid van dit vioolt
De maand september 2016 begint op weergebied steeds meer bijzonder geworden. Ook vandaag tikte de thermometer in Drenthe weer bijna de tropische waarde van dertig graden Celsius aan. Dit heeft direct zijn weerslag op de natuur. De vinders en libellen vliegen nog volop. Ik had geluk en maakte precies een foto op het moment dat de heidelibel ging zitten. Nou ja, geluk. Ik was al minutenlang bezig om van alle kanten dit vrouwtje van de bruinrode heidelibel te bekijken en vast te leggen. Ze kwam na korte vluchten telkens weer terug naar haar favoriete tak. Met tegenlicht zie je mooie de aders in de vleugels . Op de grond zie ik een poepje van een das. Vol met pitten van de Amerikaanse vogelkers, Normaal graaft de das een mestputje waar hij keurig zijn behoefte in doet, maar soms kom je ze ook zo tegen. De das is een echte opportunist en eet wat hem voor de snuit komt. De bessen van de Amerikaanse vogelkers zijn niet alleen bij de das gewild. Er zitten verschillen
Het meest bijzondere weerverschijnsel is wat mij betreft absoluut een windhoos. Dit is dan helemaal te danken aan het feit dat op 14 juli 1975 een windhoos pal over ons huis trok. Ik was toen zeven jaar. Het was die dag, zoals zo vaak bij zware windhozen het geval is, broeierig warm. In het begin van de avond kwam er volgens mijn moeder opeens een heel rare geelgroene lucht uit het westen opzetten en de wolken gingen op een zeer vreemde manier door elkaar bewegen. Wat ik mij nog herinner is zeer veel lawaai en met het hele gezin in het halletje tussen twee muren in schuilen voor al het vensterglas wat door allerlei dakpannen van de buren kapot knalde. Mijn vader ging even kijken in onze (vrij grote boerderij-achtige) schuur en zei dat het hele dak tientallen centimeters op en neer ging. Na afloop naar buiten gegaan en door het dorp heen gelopen. Het was een enorme ravage met enorm veel afgewaaide dakpannen. Complete boerderijschuren gingen tegen de vlakte Naar la
Reacties
Een reactie posten
Benieuwd naar je reactie.