Een zonnige herfstdag.

Ik hou er niet zo van, dat de dagen steeds korter worden. Ik heb de kop vol met snot zitten, de bladeren vallen van de bomen en ik kom steeds minder vaak buiten. Toch zitten er heel wat mooie kanten aan de herfst. Ik hoef bijvoorbeeld mijn wekker niet meer achterlijk vroeg te zetten als ik een zonsopkomst wil zien, de natuur kleurt prachtig en de paddenstoelen, zucht, de paddenstoelen. Ze zijn dit jaar met heel veel en wat beleef ik er een plezier aan. Geniet je mee?

Ik had het niet eens door wat er achter mij te zien was, totdat ik in mijn achteruitkijkspiegel keek en plotseling een muur van licht zag. 

Nu nog een peloton wielrenners erover heen en het was een wereldplaat geweest. Het lichtfestijn duurde maar enkele minuten. De zon draaide verder richting het zuiden en het feestje was al weer voorbij.

Een paartje knobbelzwanen met jongen.

Meestal hebben ze het niet zo op mensen maar deze leek wel trots te zijn op haar mooie witte verenkleed en die -in mijn optiek- lelijke knobbel.

Zo gewoon en toch ook zo bijzonder. 

Als ik een poosje sta te genieten legt ze haar hoofd in haar veren en word ik nog maar met één oog in de gaten gehouden. 

Ik duik de bossen weer in  en plat op mijn buik liggend is het weer genieten van de rode kool zwammen (amethistzwam)

Ze groeien vooral onder beuken maar ook onder eiken zie ik ze staan.

Een oma en kleinkind vergapen zich aan dit paddenstoelendorpje. 

Detail van het kleverig koraalzwammetje. Een echte dode-dennen-takken-opvreter.

Een in de zon glimmende en slijmerige boleet. Kastanjeboleet? 

Ik ontdek thuis pas dat er een opgevouwen nachtvlinder (?) schuilt onder dit parapluutje.

We sluiten af met het pronkstuk. Op een dode beuk  ontdek ik tientallen porseleinzwammen. Ze staan helemaal tot bovenin de boom. Langs de stam fotograferend levert het dit plaatje op. 

Ze doen hun naam alle eer aan. Het licht schijnt er een beetje doorheen en ik ben weer een half uur zoet. 

In het beginstadium zijn ze nog bolvormig en is de hoed slijmerig.